Rys historyczny

Stowarzyszenie „Hospicjum Płockie” pod wezwaniem Św. Urszuli Ledóchowskiej należy do najstarszych hospicjów w Polsce.

Powstało jako jedno z pierwszych Stowarzyszeń, zajmujących się opieką nad ludźmi w końcowym okresie życia.

Obecnie

Rosnące potrzeby

Patrząc wstecz na lata prowadzonej przez nas działalności, możemy zauważyć, że problem chorych z chorobą nowotworową jest problemem ogólnospołecznym i nie maleje, ale wręcz jego statystyki są coraz większe. Obecnie rocznie z pomocy Stowarzyszenia korzysta około 500 chorych i ich rodzin.

Wychodząc naprzeciw tym problemom od początku obejmujemy opieką nie tylko chorego, ale także jego rodzinę, udzielając wsparcia psychicznego, socjalnego, duchowego a przede wszystkim pomocy w zakresie opieki medycznej.

Jeżeli zaś chodzi o Hospicjum Domowe dla dzieci, to jesteśmy jedyną placówką na terenie miasta Płocka świadczącą taką opiekę. Dziecko jest najbardziej bezradne i biedne w swojej nieuleczalnej chorobie.

Obecnie

2005

ZOL dla dorosłych

Działalność Stowarzyszenia finansowana była przez Mazowiecką Regionalną Kasę Chorych w Warszawie, a obecnie finansowana jest przez Narodowy Fundusz Zdrowia wg stawek przetargowych. Od samego początku istnienia działalność Stowarzyszenia wspierana jest także przez Władze Miasta Płocka, Wydział Zdrowia i Pomocy Społecznej oraz firmy, sponsorów prywatnych i organizacje pozarządowe.

Od stycznia 2005 r. rozpoczął swoją działalność ZOL dla dorosłych.

2004

Nowy pawilon

Kolejnym problemem wynikającym z potrzeb społecznych na naszym terenie było stworzenie opieki stacjonarnej dla chorych w stanach apalicznych. Dlatego też nowo powstały pawilon w 2004 r. został przeznaczony na ten cel.

Podejmując się tego zadania, zdawaliśmy sobie sprawę, że rodzaj świadczonych przez nas usług będzie w sposób szczególny skoncentrowany na opiece nad rodzinami i chorymi pacjentami, a jeżeli chodzi o samych chorych to ukierunkowani jesteśmy na specjalistyczną opiekę medyczną, pielęgnację i rehabilitację.

2004

1997

Opieka stacjonarna

Od roku 1990 odczuwało się ogromną potrzebę rozszerzenia działalności o Oddział Stacjonarny. Niestety dopiero w roku 1997 dzięki pomocy finansowej Władz Miasta zorganizowano opiekę stacjonarną w Oddziale z 7-ma łóżkami dla chorych w budynku znajdującym się na terenie Caritas Diecezji Płockiej, gdzie wg umowy Miasta z Caritas mieścił się do końca 2001 roku.

Z początkiem 2002 roku przenieśliśmy się do nowo wyremontowanego budynku po byłej przychodni „Cotex’u” przy ul. Granicznej (dziś Piłsudskiego 37). Dzięki ogromnemu wsparciu i zaangażowaniu płockich przedsiębiorców i firm, które przystosowały budynek do użytku, rozpoczął swą działalność Oddział Stacjonarny Hospicjum dla 14 chorych, gdzie mieści się do chwili obecnej.

Poprzez Hospicjum Domowe i Stacjonarne Stowarzyszenie od roku 1997 pomagało rocznie około 350 chorym i ich rodzinom.

1993

Pierwsza siedziba

Początkowo członkowie Stowarzyszenia prowadzili swoją działalność poprzez opiekę w ramach Hospicjum Domowego nad chorymi z chorobą nowotworową w stanach terminalnych – dochodząc i dojeżdżając do domów chorych.

Przez pierwsze lata ilość chorych kształtowała się od 20 do 40 pacjentów rocznie. W roku 1993 od Władz Miasta Płocka Stowarzyszenie otrzymało siedzibę przy ul. Bielskiej 19, gdzie znajdowała się Księgowość Hospicjum, sala konferencyjna, w której odbywały się szkolenia oraz magazyn leków i sprzętu medycznego. Księgowość znajduję się obecnie na Piłsudskiego 37.

1993

1987

Zawiązanie

Hospicjum Płockie zawiązało się w styczniu 1987 roku, jako ósme w Polsce. Jego celem była pomoc ludziom cierpiącym, pomoc obejmująca wszystkie rodzaje cierpień doznawanych przez ludzi, będących w ostatnim okresie życia. Członkowie Stowarzyszenia zajmowali się zwalczaniem bólu i innych objawów oraz opanowaniem problemów psychicznych, socjalnych i duchowych chorego. Od samego początku opieką sprawowaną była przez zespół ludzi, w skład którego wchodzili: lekarz, pielęgniarka, kapelan – wszyscy oni byli wolontariuszami. Przy sprawowaniu opieki ściśle współpracowali z rodzinami i opiekunami swoich podopiecznych.

W późniejszych latach do zespołu dołączyli psycholog, terapeuta, rehabilitant, pracownik socjalny, osoby nie związane z opieką medyczną; gdyż tylko taki zespół, złożony z personelu medycznego i niemedycznego, mógł zapewnić chorym wszechstronną pomoc. Osobom bliskim zaś umożliwiał edukację w zakresie sprawowania opieki nad chorym, a także pomoc w radzeniu sobie z problemami nieuleczalnej, postępującej, zagrażającej życiu choroby.